Istne szaleństwo

Kiedy ponad miesiąc temu podzieliłam się na facebooku napoczętą bransoletką, naprawdę sądziłam, że w mig się z nią uporam i pochwalę gotowym efektem. Tymczasem, tuż po wrzuceniu wiadomości do sieci, dopadła mnie złośliwość rzeczy martwych – i szczypta gapiostwa – w postaci wyczerpania koralików. Co prawda w międzyczasie rozpoczęłam pracę nad kolejną, ale w ogólnym rozrachunku nastąpił tydzień płaczu i zgrzytania zębów, aż do nadejścia zamówionej paczuszki. Z dokończeniem bransoletki uwinęłam się relatywnie szybko, ale wówczas brakło mi już czasu/chęci/zapału, a w sumie wszystkiego po trochu, do aktywności społeczno-medialnej.

Zbliżał się dzień mojej wyprowadzki i natężenie zajęć osiągnęło niebagatelny poziom. Miałam opuścić wreszcie rodzinne gniazdo, pójść na oddalone o sto kilometrów tzw „własne”… i tu zresztą zaczęło się to całe, tytułowe, istne szaleństwo.

Bo kiedy człowiek myśli o własnym mieszkaniu z partnerem wszystko wydaje się kolorowe… a tu psikus. Obiad już sam się nie gotuje, pranie nie pierze, w zasadzie to w ogóle nie ma pralki, podłogi są nie do domycia po remoncie, a ogóle to jak ja się nazywam. I tak dzień w dzień. Czasem jeszcze jakaś siłownia, potem zakupy i nagle robi się 23.

Oh losie, losie. Ale nie jest źle! Z każdym dniem coraz łatwiej wygospodarować sobie chwilę „dla siebie” (a może po prostu coraz wcześniej wstaje i coraz później kładę się do łóżka?), a każdą taką chwilę poświęcam na rękodzielnicze dłubanie.

Pierwsze czym się zajęłam to stworzeniem warunków do pracy. Biurko wprawdzie wymaga renowacji, ale jako że zostały nam farby po remoncie, metamorfoza biurka to już tylko kwestia czasu. Ponadto, jak zresztą widać na zdjęciu, nareszcie zabrałam się na krosno. Nadal nie wiem jak te dzieła powykańczać dlatego podklejam je, odkładam na bok i czekam na „lepsza czasy” :D.

Pierwszą skończyłam jeszcze w rodzinnych stronach. Jak to zwykło bywać przy "pierwszym podejściu" wyszła mi nader niedoskonała. "Tu za luźna, tam się ciągnie..." ale z następną szło mi o niebo lepiej.

Najpierw usiadłam do programu, wybrałam konkretne kolory, stworzyłam pełen wzór... a potem wzięłam z półki kompletnie inne koraliki i wykonałam bransoletkę. Miało być ze złotem, skończyło ze srebrem. Zadowolona z efektu jestem bardzo :)

Dokończenia oraz wykończenia doczekały się także trzy, nowiutkie peyotki. Pomijając życiowy harmider, z postem na bloga zwlekałam również ze względu na obfotografowanie tych bransoletek. W nowym mieszkaniu nie posiadałam ani upatrzonego, dobrze oświetlonego miejsca pod zdjęcia ani – co gorsza – aparatu. Chwała jednak telefonom komórkowym o niewiele gorszych aparatach od budżetowych cyfrówek! Oczywiście zdjęcia mogłyby być lepsze, ale jak się nie ma co się lubi… to pożycza się telefon od lubego i nie marudzi! :)

Robienie zdjęć bransoletkom o bardziej połyskujących koralikach to prawdziwy koszmar. Nieustannie odbijały światło i nie wyglądały przez to korzystnie. Trzeba się było nieco nagimnastykować z ułożeniem ich.

Tymczasem matowe, zwłaszcza jasne, fotografuje się bardzo wygodnie. W zasadzie jak by się ich nie ułożyło, wyglądają naprawdę ładnie. Ciężej się je natomiast obrabia. Każdym rozjaśnieniem zdjęcia ryzykuje się przejaskrawieniem samej bransoletki. Ale jakoś poszło :)

 Po więcej zdjęć oczywiście zapraszam na fanpage.

A teraz? A teraz pewnie pozmywam naczynie, umyje podłogi i może wybiorę materiały pod haft koralikowy. Nie zabrałam ze sobą Toho 15-stek, więc czeka mnie wizyta w sklepie, ale każdy spacer w tym ciągle jeszcze obcym dla mnie miejscu, jest naprawdę zachęcający :).